Urodzony w Bielsku Bohdan SMOLEŃ (1947-2016) dał się poznać z wielu frapujących wcieleń artystycznych. Był aktorem, piosenkarzem, satyrykiem. W czasach PRL nie miał jednak łatwego życia. Komunistyczni cenzorzy drastycznie ingerowali w jego twórczość, a notable z PZPR represjonowali go na różne sposoby.

W 1965 roku ukończył LO im. Kopernika w Bielsku-Białej. Jego szkolnym wychowawcą był Wiesław Stawiński, późniejszy naukowiec z tytułem profesorskim, kierownik katedry metodyki biologii w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie. Bielscy „kopernikowcy” z tamtych lat zgodnie podkreślają, że ów nauczyciel obudził w Smoleniu zainteresowania naukami przyrodniczymi. W efekcie został on studentem Wydziału Zootechniki Akademii Rolniczej w Krakowie.

Jego studia trwały prawie dwukrotnie dłużej, niż zwyczajowe 5 lat. Dlaczego? Smoleń podejmował się wielu czasochłonnych zajęć. Od 1968 roku występował w krakowskim kabarecie „Pod Budą”, którego był współzałożycielem. Cztery lata później zdobył główną nagrodę z tym zespołem na świnoujskim festiwalu FAMA. Po ukończeniu studiów przeniósł się do Poznania.

W 1977 roku rozpoczął owocną współpracę z Zenonem Laskowikiem. Przez 7 lat występowali wspólnie w poznańskim kabarecie TEY. Zdobyli wówczas szczególną popularność w całym kraju. Do kanonu sztuki estradowej przeszły ich słynne skecze: „Pelagia”, „Z tyłu sklepu” czy też „Aaa tam, cicho być!”. W 1983 roku nałożono na Smolenia partyjny zakaz publicznych występów kabaretowych. Komunistyczne władze PRL nie tolerowały szyderstw z panującego w kraju ustroju politycznego i zgryźliwych kpin z ówczesnych decydentów.

W tej sytuacji w połowie lat osiemdziesiątych nawiązał muzyczną współpracę z Krzysztofem Krawczykiem. W duecie nagrali humorystyczne piosenki – „Mężczyzna po czterdziestce” oraz „Dziewczyny, które mam na myśli”. Drugi z tych utworów był polską wersją sławnego hitu Nelsona i Iglesiasa „To all the girls I loved before”  z 1984 roku. W schyłkowej dekadzie istnienia PRL próbował ponadto swoich sił aktorskich w filmach: „Filip z konopi” Józefa Gębskiego (1983), „Kochankowie mojej mamy” Radosława Piwowarskiego (1985) oraz „Cesarskie cięcie” Stanisława Moszuka (1987). 

Po przełomie ustrojowym 1989 roku stworzył własny kabaret, z którym występował w latach 1992-1995. Prezentował wtedy publiczności program estradowy pod hasłem „Nowy rząd – stara bida”. Zasłynął również charakterystyczną rolą listonosza Edzia w telewizyjnym serialu komediowym „Świat według Kiepskich” (1999-2015). Warto przypomnieć, że emitowany w „Polsacie” serial miał charakter filmowej farsy, przedstawiającej osobliwe dzieje rodziny Kiepskich.

Życie prywatne Smolenia było natomiast pasmem wydarzeń dramatycznych (śmierć syna, samobójstwo żony). W końcowym okresie życia cierpiał m.in. na depresję. Zmarł w poznańskim szpitalu w 2016 roku. Pośmiertnie został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, w uznaniu swoich imponujących osiągnięć artystycznych.